Skandynawia to chłodna kraina, gdzie rzadko docierają promienie słoneczne. Dlatego krajanie często cierpią na depresje a państwo kontroluje dokładnie ile obywatele spożywają alkoholu, by śpieszyć z psychologiczną pomocą, gdyby tego alkoholu w skali roku było trochę za dużo. A jednak, to tam, według statystyk, ludziom żyje się najlepiej, państwa są zorganizowane i występuje najwyższy współczynnik zaufania społecznego. Wydaje, że surowy klimat skandynawski kieruje również drogami artystycznych poszukiwań. Już w czasach filmu niemego światowe uznanie zyskała tak zwana szkoła szwedzka. W latach dwudziestych XX wieku kinematografie szwedzką powszechnie uważano za najlepszą na świecie. Wyróżniała ją ogromna rola natury, fotograficzny realizm w sposobie filmowania, powaga problematyki moralnej i psychologicznej oraz zamiłowanie do szwedzkiej literatury. Problematyka moralna i psychologiczna również dziś wyróżnia skandynawską kinematografie.

Siódma pieczęć (1957) w reżyserii Ingmara Bergmana, jeszcze w naszych czasach robi wrażenie na wytrawnych widzach. Genialne obrazy i ponad czasowa treść dzieła motywują jego miejsce w kanonie kina światowego. Jest obowiązkową pozycją dla amatorów głębi moralnej i poetyki śmierci. Arcydzieło, które poznamy po zadumie jaką poczujemy po apokaliptycznym końcu przedstawionej historii. Bergman zajmuje stałe miejsce na liście czołowych twórców kina autorskiego.

Dziś Skandynawowie również mają autorskiego reżysera , o którym jest głośno na świecie. Twórczość Larsa von Triera jest równie głęboka co kontrowersyjna. Zyskała jednak uznanie nie tylko publiczności ale również krytyków filmowych. Za Przełamując fale z roku 1996 otrzymał europejską nagrodę Feliksa, po raz drugi dostąpił tego zaszczytu w roku 2000 za Tańcząc w ciemnościach w którym w roli głównej wystąpiła islandzka piosenkarka Bjork. Nimfomanka , odważne dzieło z 2014 roku , według niektórych najważniejsze w dorobku reżysera, miało wywołać burzę medialną. Przynajmniej takie były przewidywania ze względu na kontrowersyjna tematykę i pikantne sceny. Jest to jednak historia o rozpaczliwych poszukiwaniach siebie w huraganie pragnień i żądz. Konwencja filozoficznej powiastki sugeruje głębsze treści niż można by wnioskować po kadrach z filmu. Jak przystało na skandynawską kinematografie, Trier w swojej ostatniej produkcji jest do bólu szczery i obnaża prawdę o człowieku, której się najbardziej boimy.

Oprócz klasyków, nad których wartością nie ma sensu się zastanawiać, pozostają jeszcze inne ujmujące pozycje z chłodnej krainy. Kochanek królowej (2012) nominowany do Oscara i nagrodzony na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie w kategorii najlepszy aktor pierwszoplanowy (znakomita kreacja Mads Mikkelsena). Wyprawa Kon- Tiki to film biograficzny również nominowany do Oscara. To opowieść o młodym Norwegu który wypływa na ocena aby udowodnić, że Polinezja jest zamieszkana. Blind (2014) to historia kobiety która powoli traci wzrok. Dramat z elementami groteski gdzie człowiek mierzy się z samym sobą.

Kino skandynawskie ma swoich miłośników. Tak inne a jednak bardzo głębokie i jakby znajome tematy, historie w których przyglądamy się najbardziej skomplikowanym labiryntom ludzkich myśli i uczuć.