W latach 50-tych XX wieku narodził się happening. Jego ojczyzną były Stany Zjednoczone. Pierwsze przedstawienia tego typu wyreżyserował kompozytor John Cage po dziś dzień uważany za jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci w świecie kultury. Przy tworzeniu happeningów zaangażowanych było wielu artystów, którzy uprawiali odmienne od siebie dziedziny sztuki. W tworzeniu happeningów brali udział nie tylko reżyserzy teatralni, ale także rzeźbiarze, kompozytorzy i malarze. Przedstawienia te nie polegały na interpretacji tekstów, w czasie happeningu prowokowano pewne procesy i wydarzenia przy współudziale widzów. Happeningi zyskały popularność nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale także w Europie. Tego rodzaju twórczością zajmował się we Francji Jacques Lebel, a w Niemczech Wolf Vostel. Wśród Polaków happeningi organizowała studencka grupa teatralna działająca w latach 60-tych i 70-tych w Łodzi pod nazwą Teatr 77 oraz Tadeusz Kantor.
O konkretnych wydarzeniach politycznych i stosunku do nich opowiada teatr polityczny. Teatr polityczny wykorzystuje bardzo różne treści: odpowiednio zmontowane zdjęcia dokumentalne, listy, teksty publicystyczne, dramaty. W Polsce za taki teatr uważany był Teatr Nowy z Łodzi w okresie, kiedy jego dyrektorem był Kazimierz Dejmek. Pełnił on funkcję dyrektora tego teatru w latach 1949-1961, 1975-1980 oraz w roku 2002. Za taki sam teatr uważany był Teatr Ludowy z Nowej Huty, kiedy dyrektorem teatru była Hanna Skuszanka (lata 1955-1963). W czasach komunistycznych teatr polityczny w Polsce był swoistą, zakamuflowaną formą walki z komunistycznymi władzami. W Polsce miano teatrów politycznych zyskały również działające w latach 70-tych i 80-tych teatry studenckie. Wraz z upadkiem komunizmu w Polsce teatr polityczny stracił swe znaczenie i przestał istnieć.